با موهايی سياه مثل شب
و چشمهايی درخشان
نرمتر از ابر سفيدی
که عورت بامدادان را به شرم می پوشاند
دستانش می لغزد آرام
بر پيکر من نيمه شب تا صبح
و من آغاز می شوم
وقتی که او به خواب می رود
چون طلسمی که شکسته باشد بيگاه
...
چهارديواری کوچک
و پنجره ای رو به آسمان
بوی عطر ملايمی که از چانه اش شروع می شود
و روی سينه اش
زير لبهای من کم کمک محو می شود
و من بيدار می شوم
بی آنکه به خواب رفته باشم
...
می خندد
دو چاله کوچک روی گونه هايش
و چشمهايش
که بسته اند
انگشتانم حريصانه می دوند
در امتداد خط ابروان کشيده اش
و بيدار می شوم
هزار بار
بی آنکه چشم بر هم گذاشته باشم
...

نمی خواهم قسمت کنم

می گويد

و چشمانش خيره می شود به دوردست

دو رگ برجسته می تپد روی گردنش

و من بيدار می شوم

از خيانت خواب آلودم

بی آنکه اعتقادی به گناه داشته باشم

...

می خزد آرام

درد در پيکر من

می خواهمش

و نمی خواهمش

می شمرم تا هزار

تا برود از يادم

و بيدار می شوم

چنانکه از رويای نيمه شبی

در بستر دهشتناک کابوسی کهنه

...

پشت چشمهايت

چه داری برای من

بگو با من

و من بيدار می شوم

بيگاه

چنانکه مرگ در من نشسته باشد

از پس زايمانی دردآلود

...