ديالوگ يک نفره

آدمها گاهی فقط خودشان را می بينند-

علی الخصوص آنها-

که ادعاشان می شود که خودشان را اصلا نمی بينند-

آدمها همه به طور ناخود آگاه خودخواهند-

علی الخصوص آنها-

که ادعايشان می شود خودخواه نيستند-

و اين چيزی نيست که بشود به اش افتخار کرد-

خودخواهی را می گويم-

آدم بايد باهاش کنار بيايد-

بايد قبولش کند-

تا اگر آن وقت دلش خواست باهاش بجنگد-

بايد قبول کرد که خودخواهی -

حالا خوب و بدش را کار نداريم-

هميشه هست-

هميشه آدم خودش را خيلی می خواهد-

حتی اگربرای يک چيزی بميرد هم-

باز هم ريشه در همان خودخواهی دارد-

به نوعی به فکر آدم بر می گردد-

همه چيز به فکر آدم کار دارد-

جالب است-

من تا وقتی که خودخواهی ام را منکر بودم-

هم آسايش روانی نداشتم-

هم اينکه بعد از پرهيز های طولانی -

آسايش روانی را از بقيه هم دريغ می کردم-

خوب است آدم کمی خودخواه باشد-

ولی قوانين خودش را نشکند-

حالا فلانِ نَنه قوانين مملکت و ملت و خدا و پيغمبر و دوست و آشنا و پدر و مادر-

گاهی فکر می کنم-

برنامه ريزی هايم خيلی کيری است-

درست تحليل نمی کنم آدم ها را-

و اين جور که تا حالا بويش آمده -

معمولا متضرر می شوم-

اين خيلی تلخ است-

حتی از آدمهای تلخ هم-

تلخ تر است-

تصميم گرفته ام من بعد-

کمی دقيق تر باشم-

نمی خواهم آنقدر ضرر کنم-

که جای ريسک نداشته باشم روزی-

آن روز، فکر کنم روز مرگ من باشد-

زندگی ام دارد به شيب ثابتی می رسد-

دارد می شود يک خط راست-

که می رود تا ناکجا آباد-

و خنده دارش اينجاست-

روی هر جايش که زوم می کنم-

يک خط صاف است

با يک شيب ثابت

که آخرش می رود به ناکجاآباد

اين خيلی دردآور است-

به هر حال -

دوستی چيز جالبی است-

بيزنسی است که نمی شود بيمه اش کرد-

در عوض به سودش هم ماليات نمی بندند-

يک جورهايی قشنگ است-

هميشه وقتی تمام می شود -

آدم يک چيزی ياد گرفته -

سود بی مقداری نيست-

يا حداقل من راضی ام-

دوستی روی هم رفته خوب است-